Veri öznitelikleri aynı isimli yöntem özniteliklerini bastırırlar. Büyük programlardaki zor fark edilen isim çakışması hatalarından kaçınmak için çakışmaları en aza indirecek bir isimlendirme yöntemi kullanmak akıllıca olur. Yöntem isimlerini büyük harf ile başlatılırken, veri isimleri özel bir karakter (alt çizgi gibi) ile başlatılabilir. Yöntemler için fiil ve veri yapıları için isim olan kelimeler kullanılabilir.

Veri özniteliklerine o nesnenin kullanıcıları (“istemcileri”) başvuru yapabileceği gibi, yöntemler de bunlara başvuruda bulunabilirler. Başka bir deyişle, sınıflar tamamen soyut veri türleri oluşturmak için kullanılamazlar. Aslında, Python'da hiçbir şey veri saklamayı zorlamayı mümkün kılmaz.

Kullanıcılar nesnelerin veri özniteliklerini dikkatli kullanmalılar; çünkü istemciler yöntemler tarafından kullanılan önemli değişkenlere atama yaparak istenmeyen hatalara sebep olabilirler. İstemcilerin, isim çakışmalarından kaçındıkları sürece, bir nesneye yöntemlerinin geçerliliğini etkilemeden kendi veri özniteliklerini ekleyebileceklerine dikkat edin.

Yöntem içinden veri özniteliklerine (ya da diğer yöntemlere!) başvuruda bulunmanın kestirme bir yolu yoktur. Bunun aslında yöntemlerin okunabilirliğini artırdığını düşünüyorum; bir yönteme göz attığınızda yerel değişkenler ile nesne değişkenlerini birbirilerine karıştırma şansı yoktur.

Usul olarak yöntemlerin ilk argümanına self adı verilir. Bu tamamen usule dayanır; self isminin Python için kesinlikle hiç bir özel anlamı yoktur. Bu usule uymazsanız programınız diğer Python programcıları tarafından daha zor okunur ve sınıf tarayıcısı (class browser) programları da bu usule dayanıyor olabilirler.

Sınıf özniteliği olan her işlev, o sınıfın nesneleri için bir yöntem tanımlar. İşlev tanımının sınıf tanımı içerisinde olması şart değildir; işlevi, sınıf içindeki yerel bir değişkene atamak da mümkündür. Örneğin:

# Sınıf dışında tanımlanmış işlev
def f1(self, x, y):
    return min(x, x+y)

class C:
    f = f1
    def g(self):
        return 'Merhaba'
    h = g

Şimdi f, g ve h'ın hepsi C sınıfının özellikleri oldular ve aynı anda C sınıfının nesnelerinin de yöntemleridirler (g ve h birbirinin tamamen aynısıdır). Bu tür uygulamanın genellikle sadece okuyucunun kafasını karıştırmaya yaradığına dikkat edin. Yöntemler self argümanının yöntem olan özelliğini kullanarak diğer yöntemleri çağırabilirler:

class Bag:
    def __init__(self):
        self.data = []
    def add(self, x):
        self.data.append(x)
    def addtwice(self, x):
        self.add(x)
        self.add(x)

Yöntemler sıradan işlevlerin yaptığı şekilde global değişkenlere başvuru yapabilirler. Bir yönteme ilişkin global etki alanı sınıf tanımının bulunduğu modüldür. Sınıfın kendisi asla global etki alanı olarak kullanılmaz. Bir yöntem içinde global veri kullanmak için ender olarak iyi bir sebep olduğu halde, global etki alanı kullanımın pek çok mantıklı sebebi vardır. Örneğin, global etki alanına yüklenmiş işlev ve modülleri, yöntemler ve bunun içinde tanımlanmış diğer işlev ve sınıflar kullanılabilir. Genellikle yöntemi içeren sınıfın kendisi bu global etki alanı içinde tanımlanmıştır ve bir sonraki kısımda bir yöntemin kendi sınıfına başvurmak istemesi için birkaç iyi sebep bulacağız!